Onlangs werd het beeld Ziro met Saïke van de kunstenaar José Vermeersch teruggeplaatst aan OC De Troubadour in Bissegem. Het beeld was even uit het stadsbeeld verdwenen omdat het door de sokkel gezakt was. 

Het beeld in brons vervaardigd, stelt een geknielde naakte vader voor die met open armen, balancerend, een kind op de schouders draagt. Het beeld stond jarenlang in de tuin van het Broelmuseum waar het bij de sluiting in 2015 werd weggehaald. Voor elk beeld zoekt de kunstcel, verantwoordelijk voor kunst in de publieke ruimte, een geschikte plek rekening houdend met enkele criteria. In 2019 werd het beeld als ode aan de meester Vermeersch - geboren in Bissegem - bij OC De Troubadour geplaatst. Een jaar later zakte het beeld door de sokkel.

Het beeld werd onlangs terug geplaatst op een nieuwe massieve sokkel op zijn oorspronkelijke plek in Bissegem. Op 1 juli 2022 organiseert het OC een kleine huldiging.

Het beeld uit 1969 markeert een mijlpaal in het oeuvre van Vermeersch. Hij kwam los van zijn schilderijen en begon succesvol te experimenteren met klei waarbij hij gebruik maakte van eenzelfde beeldtaal en zeggingskracht als in zijn schilderijen. Net als in zijn schilderkunst bouwt hij de onbestemde beelden op, beginnend bij de voeten en de benen. De sporen van het bouwproces zijn zichtbaar en via openingen in de holle beelden toont hij de lichtheid ervan. Zijn beelden voelen bevreemdend en tegelijk vertrouwd aan.

In 1970 kocht het stedelijk museum de sculptuur Ziro met Saïke aan. Vermeersch maakte het beeld in 1969 oorspronkelijk in klei. Pas begin 2000 maakte Vermeersch in samenwerking met de Stedelijke musea van Kortrijk acht exemplaren van het beeld in brons. De stad kreeg de ‘épreuve d’artiste”, m.a.w. het eerste gegoten bronzen beeld in het bezit. Vermeersch ontwikkelde een patina op brons die erg dicht de huid van de vroegere keramische beelden uit zijn oeuvre benaderde. Ook Ziro met Saïke werd met deze patina afgewerkt.

De namen Ziro en Saïke verwijzen niet naar specifieke figuren, maar zijn gekozen omwille van de sonoriteit die aansluit bij het karakter van de beelden. Ze roepen de sfeer op van een oude sage zonder concreet verhaal.